De week van de scheids is weer geweest. Een week waarbij er extra aandacht wordt gevraagd en gegeven aan de rol van de scheidsrechter. Dit vanuit het belang dat deze mensen er zijn en tijd in deze sport willen stoppen en dat we allen met hen respectvol, met waardering en gepaste dankbaarheid omgaan. Zelf word ik bij wedstrijden die ik fluit in die week getrakteerd door mijn club en zelfs ook door de leiding van de teams die ik fluit. Erg leuk en dat waardeer ik enorm!
Maar niet alleen in die ene week dient er respectvol om te worden gegaan met de scheidsrechters; ook in die andere 51 weken in het jaar.
Zondag 11 november staat een mooi Premium artikel op het AD over een scheidsrechter die zelfs na een kopstoot (NB) van een speler, de week erna weer gewoon op het voetbalveld staat. Ik heb daar een grenzeloos respect voor. Dat iemand dat overkomt en dan de week erna gewoon weer op het veld staat. Zoals hij zelf zegt: “als we als scheidsrechters er allemaal mee stoppen, is er geen voetbal meer”. En dit is dan iemand die een kopstoot heeft gekregen en dit als vrijwilliger doet.
Ik heb die grenzen echter wel. Voor mij is de maatstaf dat ik stop, zodra ik het niet meer leuk vind. Acuut. Voor mij is het niet alleen het faciliteren dat heel veel kinderen (en senioren) hun favoriete spel kunnen beoefenen maar ik wens respectvol te worden behandeld. En vandaar uit heb ook ik plezier bij deze inzet. Is er geen respect, dan is voor mij de lol er af.
Ik fluit wedstrijden van JO10 t/m de senioren op zondag en ik weet dat je als scheidsrechter onder een vergrootglas wordt gelegd. Vele besluiten worden in twijfel getrokken want situaties worden anders beoordeeld, terwijl je er zelf vaak het meest dichtbij bent en de begeleiding er vaak op grotere afstand staat. En je op dat moment een besluit moet nemen. Meestal een juist besluit, maar soms maak je ook een onjuiste inschatting. Die zelfreflectie probeer ik zelf ook te hebben door altijd terug te denken wat gebeurde er en wat heb ik toen gedaan?
Ik maak mee dat er door de leiding naar de eigen speler wordt geroepen, die een overtreding heeft begaan: “Accepteren”. Accepteren, denk ik dan? Hoe zo accepteren? Je maakt een overtreding en die wordt bestraft. Er is niets te accepteren behalve dat de tegenpartij accepteert dat er geen gele kaart wordt gegeven of nog erger. Dus als er een partij iets moet accepteren is het juist het andere team. En dergelijke dingen hoor ik dan niet 1 keer, maar bij herhaling bij meerdere wedstrijden.
En met deze verbale aanwezigheid wordt heel vaak bewust of onbewust de toon gezet. En zoals Sanne Wallis De Vries dat zei bij Wie is de Mol: “Het geeft niets, maar het is wel jammer”. Ik vind dat ook jammer en dat kan en moet beter.
Wees als coach/leider/trainer je bewust wat en hoe je dingen zegt of roept. Dit geldt ook voor sommige ouders langs de kant. Ik ben ervan overtuigd dat dit de sfeer en het gedrag van de spelers van het team in grote mate beïnvloedt. En vervolgens heeft dat enorme weerslag op wat er in het veld gebeurt: positief en negatief. En als speler: wees met de sport bezig en ga lekker voetballen en dat doe je met je lichaam en niet met je mond. Praten (en alles wat daar op lijkt) is voor in de pauze en na de wedstrijd. Dit is echt de enige manier om een positieve sportbeleving te hebben of te krijgen. Ga positief met elkaar om, beïnvloed elkaar positief en moet je eens zien hoeveel leuker alles wordt.
Een paar jaar geleden werd vrouwenvoetbal niet serieus genomen. Ik kijk er met een stijgend plezier na: geen schwalbes, geen gezeur richting scheidsrechter, als een speler op de grond is er ook ECHT iets aan de hand: een verademing voor deze sport en een groot voorbeeld voor het mannenvoetbal.
Ik weet dat velen van ons hier actief mee bezig zijn. Maar ik maak mee dat het nog beter kan en laten we ons allen vooral ook de spiegel voorhouden: het is maar amateurvoetbal en slechts een spelletje, waar we graag allemaal plezier aan willen beleven.
Reacties zijn van harte welkom.
